Ruim tien jaar geleden werden acteur Alfred van den Heuvel en zijn vrouw Debbie de Jong verliefd op een B&B in Catalonië. Al snel kwam daar voor doorgewinterd stadsmens Alfred een liefde bij: struinen door de onbekende natuur. ‘Je kunt hier eindeloos dwalen. Geen hekken, geen bordjes, geen niets.’
Het is achteraf wel vreemd, maar toen wij naar Spanje verhuisden wisten we eigenlijk niet zoveel van het land af. Zeg maar: niets. We hadden wat clichébeelden in ons hoofd en dat was dat. Hoe anders heeft alles uitgepakt. Echt anders. Niet beter of slechter.
Toen we het asfalttapijt van de AP7 afsloegen en de streek waar we gingen wonen in kachelden, kwam die op ons af als een soort ontploft Limburg. Daar moest ik wel even aan wennen. Ik ging erin mijn ongehoorde naïviteit helemaal van uit dat we, eenmaal in Spanje, in een soort steppe terecht zouden komen met ontzettende vergezichten, zoemende insecten en mensen op ezeltjes die nodig naar de tandarts moesten. En wij dan in ons hostal leuk samenvallen met de bevolking en ingewijd worden in de geheimen van hun mores. En hun keuken. Ik zou onze gasten naar de vlaktes rond ons huis leiden en ze op het hart drukken genoeg proviand mee te nemen. Na drie uur zou ik stilstaan en snuiven. ‘Water,’ zou ik mompelen en ik zou ze naar een oase voeren waar ik ze zachtjes deed neerliggen. Ik wist allang waar die was maar dat zei ik natuurlijk niet. Ook zou ik van tevoren een fossiel verstopt hebben dat ik dan terloops uit een spleet zou trekken. ‘Cambrium, 300 miljoen jaar oud,’ zou ik mompelen. En ’s avonds zouden we de thuisblijvers op de patio tot sissende jaloezie bijpraten en het varken nog eens ronddraaien.
Hahahaaa! Hoe naïef. We reden zo’n beetje rond in onze nieuwe biotoop en eigenlijk vond ik ons huis zelf nog het meest ‘Spaans’, zeg maar. Een ontzettend oude boerderij met dikke muren en trappen en Geheime Ruimtes. De omgeving was stevig beheuveld en maakte bepaald een sappige indruk, dat viel me erg tegen: ik had dat hele cliché van Once Upon A Time In The West in mijn malle hoofd.
Na een tijdje begon de structuur van de omgeving ons een beetje te dagen en konden we dorpjes verderop herkennen. En ik werd steeds nieuwsgieriger naar die paar paadjes die zich vanuit ons huis de akkers in slingerden. Ik was niet bepaald een wandelaar, ja, op de loopmachine van de sportschool, maar die weggetjes trokken toch wel aan me. Aan mijn fantasie ook, vooral.
Ik begon, bang om te verdwalen of de weg terug niet meer te kunnen vinden, als Hans zonder Grietje met een klein stukje
Op een ochtend ging ik toch eens kijken en ik maakte vanaf dat moment in een notendop opnieuw de ontwikkeling door van kleuter naar volwassene. Ik begon, bang om te verdwalen of de weg terug niet meer te kunnen vinden, als Hans zonder Grietje met een klein stukje. Na een onmetelijke tijd (achteraf een uur) kwam ik hijgerig terug, ik dacht een halve marathon te hebben gewandeld maar dat bleek drie kilometer. Ik was geheel gecentrifugeerd, was door bosjes en dalletjes gemeanderd en op vergezichten gestuit die heel in de verte een muur van bergen deden vermoeden. Dat waren de Pyreneeën, maar dat drong nog niet tot me door. De volgende ochtend wou ik meteen wéér, maar spierpijn deed me machteloos in bed terugvallen.
Toen ik voldoende hersteld was ging ik weer op pad, hetzelfde rondje want dat kende ik nu tenminste, maar ik zag al veel meer: rare bergen met een deuk bijvoorbeeld die me de eerste keer helemaal niet opgevallen waren. Tot mijn verbazing ontwaarde ik vanaf mijn weggetje nu ook allerlei bijna onzichtbare paadjes die overal vandaan kwamen of naartoe gingen. Die moest ik goed onthouden. Ha! Ik kreeg er zin in. De volgende ochtend weer een beetje spierpijn maar al veel minder. Nu was ik niet meer te houden en zodra het kon stapte ik de velden weer in. Ondertussen had de buurman ons verteld dat die deukbergen uitgebluste vulkanen waren, we zaten hier aan de rand van de Vulkaanpyreneeën, oftewel La Garrotxa. Hij zei dat ons huis, net zoals zijn eigen huis en alle oudere huizen eigenlijk, uit puimsteen was opgebouwd, en puimsteen is van vulkanische oorsprong. ‘Lekker luchtig.’
Ik durfde mijn rondjes steeds groter te maken, kwam in de puberteit zeg maar, en moest langzaamaan tot de conclusie komen dat we in een weergaloos gebied zaten. Dat dat niet eerder tot me doordrong kwam door het feit dat aan het land hier een soort achteloze schoonheid kleeft die in eerste instantie helemaal niet opvalt. Het staat ook in geen enkel foldertje. Maar het heeft verdomd veel weg van Toscane. Maar als je in Toscane loopt, wéét je dat, je hebt je er al op verheugd en denkt dan ook: wow. Maar dit, je vindt het eigenlijk nergens beschreven. Ware de regio in Nederland gesitueerd, ze zou tot op de millimeter in kaart zijn gebracht, met pannenkoekenhuizen, wildhutten en Verboden Toegang-, Stiltegebied- en Laat De Herten Met Rustborden. En fietspaden met paddenstoelen: Garderen 2,6 km. Niets van dit al hier. Geen hekken, geen bordjes, geen niets. Je kon maar doorlopen, tot aan wel de Franse grens als je zou willen en er nog overheen ook.
Ik kocht… wan-del-schoe-nen en een handig Rugzakje Met Vakjes. Ook schafte ik me, ik durf het nauwelijks te zeggen, een KORTE BROEK aan, een dracht die me, door mannen in Amsterdam gedragen, immer beschaamd het hoofd doet afwenden. Ik transformeerde tot Loper. Tegenwoordig doe ik rustig twintig kilometer, kom met rooie kop terug en ben alweer nieuwsgierig naar de heuvels nog weer verderop. Het doel nú is de kust. Dat wil zeggen vanuit ons huis, dat is ongeveer dertig kilometer, en dan terug met de bus. Overigens ben ik in de loop der jaren ook veel met het autootje naar de kust geréden en vandaar de kustpaden gaan volgen. Dat is een wereld op zichzelf, de Costa Brava is ontzettend rijk aan baaien, vergeten strandjes en prachtige landschappen.
Lees ook: Prachtig wandelen in Catalonië: Camino de Ronda
Er is een arend die vroeger meteen wegklapwiekte maar mij nu onder zijn uitkijkpost door laat lopen, zelfs met de honden.
Ondertussen ben ik een kenner van de omgeving geworden en ben ik volstrekt niet meer bang te verdwalen, ik hoop het zelfs. Ik begin maar ergens en zie wel waar de geografie me heen dwingt. Ik ben redelijk vaak vastgelopen maar ook vastlopen is geweldig, niet meer weten waar het eindigt is een kick! Het enige waar je op moet letten is de tijd, want in het donker lopen is minder, dat moet je niet overkomen. Als stadsjongen wist ik niets van de natuur, en ik ben nog steeds verre van een expert. Maar ik kan haver van rogge onderscheiden en benoem een tiental vogels. Er is een arend die vroeger meteen wegklapwiekte maar mij nu onder zijn uitkijkpost door laat lopen, zelfs met de honden. Als ik verderop een boterhammetje eet landt deze Boeing der vogels in mijn buurt en bekijkt me bedenkelijk. Soms heb ik het geluk, over een beekje springend, otters te begroeten. Vrolijke beestjes die kwiek wegduiken maar op veilige afstand toch even hun natte kopje boven water uitsteken.
Alfreds wandel top 5
De gasten van Alfreds B&B lopen graag met hem mee en inmiddels kan hij bijna een wandelgids schrijven. Dit zijn de vijf mooiste routes in de omgeving van zijn B&B Can Portell, net even boven Girona en op een halfuurtje rijden van de Costa Brava.
1. Santa fé – 11 km
Een wandeling direct vanuit de B&B van Alfred en Debbie. ‘Dit is de route die ik als eerste ontdekte. Je volgt de boerenpaadjes, stijgt en daalt wat en hebt een prachtig uitzicht op de Pyreneeën. Als je ’s ochtends weggaat heb je kans om wat wild te zien.’ Vanaf de parkeerplaats bij de B&B van Alfred en Debbie kun je door het prachtige landschap dwalen. Hier zijn geen uitgezette routes: je kunt zelf op ontdekking gaan of een routebeschrijving halen bij Can Portell.
2. Banyoles – 9 km
Even ten noordwesten van het huis van Alfred en Debbie ligt het schilderachtige meer van Banyoles. Spanjaarden komen hier om te zwemmen en op het strand te chillen of ze duiken van de steiger bij een van de restaurantjes aan de rand van het meer. ‘Op dit prachtige water zijn in 1992 de Olympische Spelen roeien gehouden. Je kunt het meer rondlopen en dan via het mediterrane bos naar een uitzichtpunt lopen. Je kunt deze tocht afsluiten op een terras aan het water of in het stadje zelf. Banyoles heeft een mooi Plaza Mayor waar elke woensdag markt wordt gehouden.’
3. Palol – 12 km
Deze route loopt vanaf het huis van Alfred en Debbie door het bos en langs lieflijke weitjes naar het kasteel van het pittoreske Palol de Revardít. ‘Dit kasteel dateert van 1075 en is het roerige toneel geweest van vele plaatselijke machtswisselingen. Ook is er verderop een natuurlijke ijskast waar de bevolking zijn waren placht te koelen. Een leuke plek om te lunchen is het in het bos gelegen Catalaanse restaurant Can Mià.’
4. Cala Pedrosa – 8 km
De populaire Costa Brava kent nog veel onontdekte plekjes. Een prachtige wandeling begint in Tamariú. ‘Via een wonderschoon kustpad kun je langs de Middellandse Zee naar een verscholen baai lopen, Cala Pedrosa. Deze plek is slechts via dat pad of via de zee te bereiken. Je kunt er een duik nemen en lunchen. Oma staat achter de pannen en dochter serveert. Vervolgens kun je via een subtropisch dalletje de kustweg bereiken en teruglopen naar het beginpunt.’
5. Tavertet – 10 km
Een van de favoriete routes van Alfred ligt wat verder van huis: het stuwmeer van Sau. ‘Je kunt je auto parkeren in Tavertet, waar je een adembenemend uitzicht hebt over de bergen en het meer. Vandaar kun je langs de afgrond (op veilige afstand, geen angst) naar het strandje beneden afdalen voor een duik bij de verdronken kerk. Die spits is het enige zichtbare overblijfsel van het daldorp dat met de aanleg van het stuwmeer is ondergelopen; bij zeer lage waterstand komt de hele kerk tevoorschijn. Daarna kun je weer terug omhoog, naar Tavertet, een fikse klim, dus niet geschikt voor ongetrainde kuiten.’
Dit artikel is eerder verschenen in ESPANJE! (nummer 1, jaargang 2017) en de informatie kan achterhaald zijn. Auteur: Alfred van den Heuvel.
Meer lezen?
Tip: interactief Spaans leren
De beste apps om Spaans te leren
Wil je vloeiend Spaans leren spreken? Dan is het belangrijk om veel geduld en discipline te hebben, en voldoende lef om te durven spreken in het openbaar. Een taalapp is een goed begin. Om jouw kennis op peil te houden, of om juist vanaf het begin te beginnen, hebben wij de 5 beste apps om Spaans te leren geselecteerd.
10 x De beste liedjes om Spaans te leren
Muziek is een geweldige manier om een nieuwe taal te leren en gelukkig zijn er genoeg nummers in het Spaans te vinden die je kunnen helpen de Spaanse taal onder de knie te krijgen. Dit zijn de tien meest gebruikte liedjes bij het leren van Spaans. Zing ze gerust uit volle borst mee!
